Liverpool

Liverpool er liðið mitt. Og Liverpool vann sætan sigur á United i dag.

Ég hef líklega verið svona 10 eða 11 ára þegar ég byrjaði að fylgjast með enska boltanum í svart-hvítu hjá honum Bjarna Fel. Á laugardögunum hér í Den, þegar hann sýndi okkur ávallt einn leik frá því helgina áður. Takk fyrir þær góðu stundir, Bjarni.

Árabilið ca. 1977–1988 fylgdist ég grannt með ensku deildinni. Og hélt ætíð af ástríðu með Liverpool. Var einnig svolítið mjúkur fyrir Ipswich, sem á tímabili var með frábærlega skemmtilegt lið. En Liverpool var hið eins sanna.

Svo dofnaði áhuginn á boltanum. Fannst skítt hvernig peningarnir tóku völdin og stjörnurnar fóru að verða "metró" og láta eins og fífl.

Hef varla horft á nema einn og einn leik í ensku deildinni síðustu tuttugu árin. Samt hef ég auðvitað lengst af verið meðvitaður um hverjir hafa verið að gera það gott á hverjum tíma. Og hvernig gangurinn hefur verið hjá Liverpool.

Líklega átti Liverpool einmitt eitt sitt mesta blómaskeið árin sem ég var á kafi í enska boltanum. Svo urðu það stjörnurnar hjá Manchester Utd. og Chelsea sem risu hæst. Og boltinn fór yfir á Stöð 2. Mér fannst enski boltinn án Bjarna Fel aldrei alvöru.

Maður hélt auðvitað svolítið með Chelsea meðan Eiður var þar. En mér leiddist þessi nýríki Rússi hann Abramovich og allt snobbið kringum hann. Þeir ljósbláu Lundúnapiltar í Chelsea náðu a.m.k. engan veginn að skapa fiðring í brjósti bloggarans. Þessa einstöku tilfinningu sem maður finnur þegar rauðliðarnir frá Liverpool sýna snilli sína.

Það er náttlega barrrasta alveg stórfurðulegt hvernig hægt er að tengjast einhverju fótboltaliði útí heimi svona sterkum tilfinningaböndum. Það hlýtur að hafa eitthvað með það að gera, að maður kynntist liðinu strax á æskuárunum. Liðið varð partur af tilfinningaþroskanum.

Nöfn eins og Ray Clemence, Terry McDermott, Sammy Lee, Alan Hansen og Ian Rush vekja ennþá hlýju í huga bloggarans. Meira að segja Brúsi kallinn Grobbelaar vandist og fékk sinn sess í hjarta bloggsins. En sá sem skipar æðsta sess er auðvitað Kenny Dalglish. Rétt eins og þegar ég hugsa til góðu, gulu Tonka-gröfunnar sem ég átti sem smápatti. Og gat leikið mér hreint endalaust að. Góð minning sem aldrei gleymist.

Tonka! Þar var sko ekkert plastrusl á ferðinni, eins og í vesælum nútímanum. Heldur ekta amerískt stál. Þegar ég hugsa til gröfunnar góðu, dettur mér alltaf í hug atriðið úr Citizen Kane. Þegar deyjandi milljarðamæringurinn andvarpar sína síðustu hugsun; "Rosebud". Sem reynist vera sleðinn, sem hann renndi sér á í snjónum sem stubbur. Algert snilldaratriði hjá meistaranum Orson Welles.

Stund okkar á jörðu er stutt. Og stundum gott að hugleiða hvað skiptir raunverulega máli í lífinu. Hvað er það sem situr eftir í endurminningunni þegar upp er staðið? Auðvitað fyrst og fremst atburðir tengdir börnum og ástvinum. Í mínu tilviki ótalmargar skemmtilegar og góðar stundir með krökkunum mínum tveimur og Þórdísi minni. En líka alls konar "litlar" minningar, sem í reynd eru svo óumræðilega hlýjar.