Minningarorð um Einda

Á lífsleiðinni verða stundum atvik sem valda því að einstaklingur sem maður hefur ekki endilega mikil eða langvarandi samskipti við stendur samt alltaf hug manns nærri. Þessi hugsun kom upp í kolli mínum nýverið, þegar ég frétti af andláti Einars Ó. Valdimarssonar frá Kirkjubæjarklaustri.

Samskiptin sem mér var hugsað til voru frá því snemma á níunda áratugnum. Hinn ljúfi „eighties“ áratugur. Þá var ég unglingur en Einar, eða Eindi eins og hann oftast var kallaður, var í mínum augum rígfullorðinn maður. Eins og gjarnt er að krakkar og unglingar líta á fólk sem er orðið fullorðið en er þó í reynd ekki svo óskaplega mikið eldra.

Á þessum árum var Einar á besta aldri, fjölskyldumaður með tvo unga krakka og stýrði Kaupfélagi Skaftfellinga á Klaustri. Þar var hann útibússtjóri um árabil og réð mig í mína fyrstu sumarvinnu þarna á fimmtánda aldursári mínu. Þetta eru löngu horfnir dagar, núna þegar smartsímar og internet hafa fært okkur öll svo nálægt hverju öðru. Í bláum millisíðum Kaupfélagssloppnum lærði ég að þekkja milli 2ja og 3ja tommu saums á lagernum, höndla bremsulítinn lyftarann og hversu miklu léttari graskögglapokinn var miðað við áburðarpokann. Best var þó að finna hvernig líkaminn allur vaknaði til lífsins við það að keyra tuttugu tonn af áburði út í sveitir í mígandi vorrigningu með Jóni bílstjóra úr Vík.

Öll þau 36 ár sem liðin eru frá þessu sumri í Kaupfélaginu á Klaustri hefur mér alltaf verið hlýtt til Einars. Hann var ákaflega vinsamlegur við nýgræðinginn mig og passlega ákveðinn í stjórn sinni á starfseminni í kaupfélaginu. Og ég var afar þakklátur honum þegar hann hóaði í mig einn daginn að koma inn á skrifstofuna - og stakk upp á því að ég færi í bensínafgreiðsluna „úti í sjoppu“. Sem á þeim tíma var einfaldur skúr niður við brú, kallaður því virðulega nafni Skaftárskáli.

Þar afgreiddi ég eldsneyti, fyllti á gaskúta og handlangaði glussa öll menntaskólasumrin. Og hafði satt að segja gaman af, enda oft mikið fjör í sjoppunni hvort sem var sólarsumur eða rigningasumur. Ekki skemmdi vaktaálagið og helgarvinnan fyrir, þegar launaseðillinn kom úr aðalstöðvum Kaupfélagsins í Vík.

Á þessum tíma var ennþá langt í sjálfsafgreiðslustöðvar og rútur frá Úlfari Jacobsen eða Guðmundi Jónassyni, fullar af Þjóðverjum í kjánalegum hnébuxum, gátu rennt í hlað hvenær sem var. Þess vegna var almennilegur opnunartími á þessum árum; til kl. 11 hvert einasta kvöld alla daga vikunnar. Og á hverju einasta kvöldi upp úr ellefu kom Einar í rólegheitum á Volvonum eða gamla græna Land Rovernum til að gera upp kassann. Og í hvert einasta sinn var hann skapgóður og þægilegur í viðmóti.

Einar var einungis 72ja ára þegar hann lést nú fyrr í mánuðinum. Það er leitt að maður skuli ekki gera meira af því að segja fólki sem hefur reynst manni vel, frá því og að maður sé þakklátur í hjarta fyrir þau samskipti. Ég held að ég hafi því miður aldrei þakkað Einda fyrir þau góðu samskipti sem ég átti við hann hér í Den. Enda var maður á þeim tíma kannski meira fyrir að hugsa um aðra hluti eins og unglingum er tamt. Ég votta fjölskyldu Einars samúð mína.

----------

Myndina hér að ofan af Einari á fjórða aldursári málaði Kjarval af honum, en Kjarval var tíður sumargestur á Kirkjubæjarklaustri. Myndina leyfði ég mér að grípa af Fésbókarsíðu Hauks Valdimarssonar, bróður Einars.